Ασθενής με χρόνια επιληψία και κατάθλιψη, ο οποίος λάμβανε σχετική αγωγή και παρακολουθείτο τόσο από ιδιώτη νευρολόγο στην Αθήνα όσο και από μονάδα ψυχικής υγείας του τόπου κατοικίας του (Κ.Ψ.Υ.), διεκομίσθη το βράδυ της 2.2.2017 στο Τ.Ε.Π. του εναγομένου νοσοκομείου λόγω ρινορραγίας και αναφερθείσας φαρμακευτικής δηλητηρίασης, πιθανόν συνεπεία υπερβολικής λήψη της προαναφερόμενης αγωγής του.
Από το προσωπικό του εναγομένου νοσοκομείου κατεγράφησαν αφενός μεν το ιστορικό του εν λόγω ασθενούς, με αναλυτική παράθεση των φαρμακευτικών ουσιών που χορηγούνταν σε αυτόν, αφετέρου δε η κλινική εικόνα της υγείας του, με ρητή αναφορά στην κατάσταση διέγερσης υπό την οποία ο ίδιος τελούσε.
Προς τον σκοπό της άμεσης αντιμετώπισης της ρινορραγίας, ο εν θέματι ασθενής εξετάσθηκε από ιατρό της αντίστοιχης ειδικότητας (ωτορινολαρυγγολόγο) και, κατόπιν επικοινωνίας με το Κέντρο Δηλητηριάσεων, ακολουθήθηκαν οι ιατρικώς ενδεδειγμένες ενέργειες για τη διαχείριση του περιστατικού της δηλητηρίασης (τοποθέτηση ειδικού ρινογαστρικού καθετήρα για διενέργεια πλύσεων στομάχου, χορήγηση ενεργού άνθρακα και παρακολούθηση της καρδιακής συχνότητας και του καρδιακού ρυθμού).
Ωστόσο, παρά το ως άνω νευρολογικό - ψυχιατρικό ιστορικό του, τη σχετικώς παρατηρηθείσα συμπτωματολογία και τις ούτως ή άλλως πιθανολογούμενες ανεπιθύμητες ενέργειες των συγκεκριμένων φαρμακευτικών ουσιών (μεταξύ των οποίων και ο αυτοκτονικός ιδεασμός), πολλώ δε μάλλον της υπερκατανάλωσης αυτών - ανεξαρτήτως του εκούσιου ή μη αυτής και της εκ μέρους των συνοδών του δηλωθείσας ή αποσιωπηθείσας απόπειρας αυτοκτονίας - ο ... άνευ οποιοσδήποτε ψυχιατρικής - νευρολογικής εξέτασης, παρέμεινε νοσηλευόμενος σε θάλαμο της Παθολογικής Κλινικής του εναγόμενου νοσοκομείου, στον 7ο όροφο του κτηρίου, έως και το μεσημέρι της επομένης ημέρας, οπότε και προέβη σε απόπειρα αυτοκτονίας, πηδώντας στο κενό από το ανασφάλιστο παράθυρο του Θαλάμου του, με αποτέλεσμα τον εν τέλει θανατηφόρο τραυματισμό του.
Καθ’ όλο το χρονικό διάστημα της υπερδωδεκάωρης νοσηλείας του, παρά τη διαπιστωθείσα συννοσηρότητά του, ενόψει της κατ’ επανάληψη εκδηλωθείσας διέγερσής του σε συνδυασμό με το ως άνω ιατρικό ιστορικό, και ενώ έβαινε σταθεροποιούμενη η κατάσταση της σωματικής υγείας του, ουδόλως παρασχέθηκαν σε αυτόν υπηρεσίες ψυχιάτρου ή νευρολόγου, κατά παραδοχή, μάλιστα, και του εναγόμενου νοσοκομείου.
Εξάλλου, από το σύνολο των προσκομισθέντων ιατρικών εγγράφων συνάγεται ότι ο εν λόγω ασθενής δεν είχε απωλέσει την ικανότητα επικοινωνίας του με το περιβάλλον κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του, εξαιρούμενων των όποιων χρονικών σημείων πρόσκαιρης ληθαργικότητας, λόγω της χορήγησης ελάχιστης καταστολής, ενώ άρνησή του προς οποιαδήποτε διαγνωστική ή θεραπευτική ψυχιατρική πράξη ουδόλως δύναται να θεωρηθεί δεδομένη, πολλώ δε μάλλον αποτρεπτική της παρέμβασης ψυχιάτρου - νευρολόγου, ενόψει των συνθηκών της συγκεκριμένης περίπτωσης.
Μόνη δε η παράλειψη χορήγησης των συγκεκριμένων ιατρικών υπηρεσιών και δη ανεξαρτήτως των συνθηκών παρακολούθησής του στον χώρο νοσηλείας και της επιλογής του συγκεκριμένου Θεραπευτικού περιβάλλοντος, ευεπίφορου προς εκδήλωση αυτοκτονικής συμπεριφοράς, παρίστατο επαρκώς ικανή, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, και αντικειμενικά πρόσφορη, κατά τη συνήθη και κανονική πορεία των πραγμάτων, να επιφέρει τη ζημία που επήλθε στη συγκεκριμένη περίπτωση και η οποία θα είχε αποφευχθεί, αν είχε χωρήσει διαφορετικός θεραπευτικός προγραμματισμός και νοσηλεία του εν λόγω ασθενούς εντός απολύτως ασφαλούς περιβάλλοντος, κατόπιν κλινικής εκτίμησης και παρακολούθησής του από ιατρούς ειδικότητας αντίστοιχης της εν προκειμένω σημειολογίας των χρόνιων παθήσεών του.
Εξάλλου, η επικαλούμενη από το εναγόμενο νοσοκομείο αναφορά περί αρχειοθέτησης της ποινικής δικογραφίας, εγκριθείσα από τον Εισαγγελέα Εφετών Λάρισας, δεν αποτελεί αμετάκλητη αθωωτική απόφαση ούτε αμετάκλητο αθωωτικό βούλευμα, συνεπεία δε, προεχόντως, τούτου δεν τίθεται θέμα δέσμευσης του παρόντος Δικαστηρίου, κατά το άρθρο 5 παρ. 2 του ΚΑΔ. (πρβλ. ΣτΕ 1444/2020, 601, 1513, 1445/2019, 226/2016, 411/2014, 3 511/2013, πρβλ. και ΔΕφΑθ 854/2023, ΔΕφΛαρ 256/2020).
Συνεπώς, το Δικαστήριο κρίνει ότι στοιχειοθετείται κατά τα ανωτέρω αδικοπρακτική ευθύνη του εναγομένου νοσοκομείου και, περαιτέρω, λαμβάνοντας υπόψη, τις συγκεκριμένες συνθήκες υπό τις οποίες επήλθε ο θάνατος του ..., την ηλικία του κατά τον χρόνο του θανάτου του (26 ετών) και την κατάσταση της υγείας του πριν τη νοσηλεία του στο εναγόμενο (πρβλ. ΣτΕ 579/2020), τον βαθμό συγγένειας του με τους ενάγοντες (γονείς του) και την ηλικία έκαστου αυτών κατά τον ίδιο ως άνω χρόνο (γεννηθέντων του ενάγοντας το έτος 1941 και της ενάγουσας το έτος 1953), καθώς και τους, κατά τα κοινώς γνωστά, δεσμούς αγάπης και στοργής που τους συνέδεαν και, επομένως, το μέγεθος της θλίψης και του πόνου πού βίωσαν οι ενάγοντες, μη συνεκτιμωμένης, όμως, της περιουσιακής κατάστασης του εναγομένου νοσοκομείου κατά τα γενόμενα δεκτά στην έκτη σκέψη της παρούσας, κρίνει, με βάση τα διδάγματα της κοινής πείρας και λογικής, ότι το εναγόμενο οφείλει να καταβάλει σε έκαστο των εναγόντων, ως εύλογη χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης, κατά τις διατάξεις των άρθρων 105 - 106 του Εισ.Ν.Α.Κ., σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες του άρθρου 932 του Α.Κ., προς απάμβλυνση του ψυχικού άλγους και της βαθιάς θλίψης που αισθάνθηκαν, το ποσό των 50.000 ευρώ, κατά μερική αποδοχή του σχετικού αιτήματος της κρινόμενης αγωγής. Τα ως άνω χρηματικά ποσά είναι, κατά την κρίση του Δικαστηρίου, προσήκοντα και εύλογα, καθόσον ούτε υπερβολικώς χαμηλά είναι, ώστε να υποβαθμίζεται η απαξία της παράνομης συμπεριφοράς των οργάνων του εναγόμενου, ούτε υπερβολικός υψηλά, ώστε να οδηγούν στον υπέρμετρο και άρα αδικαιολόγητο πλουτισμό των εναγόντων (πρβλ. ΣτΕ 1700/2019, 710/2016 κ.ά., πρβλ. και ΔΕφΑθ 2064/2023, 4246/2022, ΔΕφΠατ 194/2023 κ.ά.).
Πηγή lawspot.gr